Piętnaście

- Myślę, że powinnyśmy wrócić razem z Liamem do Anglii – oznajmiła mi Ness przy śniadaniu, dwa dni później.

- Myślałam o tym cały czas. Boję się spojrzeć w oczy pozostałym chłopakom. I nie wiem czy dogadam się z Lou.

- Będzie dobrze, pomogę ci – do kuchni wszedł Payne w bokserkach.

- Błagam cię, ubierz się – roześmiałam się.- Nie chcę żeby cały zespół działał na mnie seksualnie – ostrzegłam.

- Trudno, masz pecha – usiadł na krześle obok mnie i zabrał mi kanapkę z talerza.

- Matko, Liam trochę kultury – upomniała go rozbawiona Ines.

Wesoły poranek przerwał nam dźwięk telefonu chłopaka. Pobiegł odebrać, rozmawiał nerwowo przez kilka minut i wrócił do nas w zupełnie innym nastroju niż wcześniej.

- Dzwonił John. Louis jest w szpitalu – kilka słów sprawiło, że serce przestało mi bić na ułamek sekundy.

- Co się stało?- Wydukałam tylko.

- Ma przewlekłą niewydolność nerek – głos mu drżał.

- Natychmiast wracamy do Londynu – wykonałam parę szybkich telefonów i razem z Ines pobiegłyśmy się pakować.

W stolicy Wielkiej Brytanii wylądowaliśmy kilka godzin później. Pragnęłam tylko jak najszybciej go zobaczyć, dlatego Ines i Liam z walizkami pojechali do domu i obiecali dołączyć do mnie niedługo.

- Czy pani nie rozumie, że przyjechałam tu prosto z lotniska i muszę go zobaczyć?!- Kłóciłam się z pielęgniarką przed salą Tomlinsona.

- Niech się pani uspokoi. Spytam lekarza czy może pani wejść – wykonała połączenie i pozwoliła mi wejść.

Patrzyłam na jego nieruchome ciało. Spał. Obserwowałam jego ledwo unoszącą się klatkę piersiową. Tylko to zapewniało mnie, że żyje. Usiadłam obok niego i ostrożnie złapałam go za rękę. Cała drżałam, patrząc na jego zmęczoną twarz. To, dlatego tak marnie wyglądał ostatnim razem.

 Nie słyszałam jak lekarz mnie wołał. Podszedł, więc i pokazał mi się. Wyszłam z nim na korytarz.

- Bardzo z nim źle?

- Niewydolność nerek jest szczególnie niebezpieczna, jeśli jest przewlekła. Potrzebujemy dawcy. Pacjent jest już w takim stanie, że nic innego nie możemy zrobić.

- Ile trzeba czekać na przeszczep?

- Rok może więcej.

- Jak to rok? Nie można szybciej, przecież on może umrzeć… A co z drugą nerką?

- Nie możemy na niej polegać. Robimy badania, ale najprawdopodobniej obie są w nie najlepszym stanie.

Usiadłam zasłaniając bezradnie twarz dłońmi. Ani ja ani chłopcy ani Ines nie mogliśmy być dawcami. Brak zgodności. Jeszcze nigdy nie czułam się tak bezsilna. Wiedziałam, że muszę coś zrobić. Muszę zrobić wszystko żeby Lou mógł żyć.


Przez kilka tygodni wspólnymi siłami szukaliśmy dawcy. Poszukiwania kogoś, kto zechciałby oddać tak ważny narząd nie były łatwe i niestety nikt odpowiedni się nie zgłosił.  Całymi dniami byłam przy nim, a nocami nie mogłam spać. Chodziłam jak struta. Lekarze wprowadzili go w stan śpiączki. Inaczej mógłby nie dożyć przeszczepu.

- Naprawdę chcesz to zrobić? Jaką masz pewność, że ci pomoże?- Wypytywała mnie Ines.

- Muszę. Nie mam wyboru. Inaczej Louis umrze, a ja razem z nim. Straciłam już Hailee, nie mogę stracić jego…- związałam włosy w wysoki koński ogon.

- Podziwiam cię, wiesz?

- Niepotrzebnie. Nienawidzę mojego ojca, jest największą gnidą, jaką znam. Co nie zmienia faktu, że dzięki swoim kontaktom może załatwić nerkę szybciej niż ktokolwiek – wyjaśniłam.- Dla Lou warto się poświęcić.

Pożegnałam się z nią i taksówką pojechałam na obrzeża Londynu, do ogromnej willi mojego ojca. Uczucie upokorzenia towarzyszyło mi całą drogę, ale byłam zmuszona prosić go o pomoc. Już widzę jego szelmowski uśmieszek. Na miejscu, zapłaciłam kierowcy, wysiadłam i podeszłam do bramy. Spojrzałam na dom. Rzadko tu bywałam i niewiele pamiętam. Wzięłam głęboki oddech. Weszłam przez bramę, gosposia wprowadziła mnie do dużego salonu. Przyniosła filiżankę świeżej herbaty. Na ojca czekałam prawie pół godziny. W końcu się pojawił.

- Kogo ja widzę? Przyszłaś przeprosić?- Spytał ironicznie na powitanie.

- Daruj sobie te złośliwości. Przyszłam w konkretnej sprawie. Wiem, że możesz… Jakby to powiedzieć… Załatwić ograny do przeszczepu.

- Może i mogę. Co w związku z tym?- Nalał sobie whisky do szklanki.

- Potrzebuję nerki. Jak najszybciej – ciężko mi było prosić go o cokolwiek.

- A więc jednak. Wiedziałem, że tak będzie i przyjdziesz prosić o pomoc – drwił ze mnie.

- Słuchaj, trudno mi było podjąć tą decyzję. Jestem zdesperowana. Możesz to dla mnie zrobić?- Patrzyłam z nadzieją na jego ponurą twarz.

- Podaj mi szczegóły. Zadzwonię gdzie trzeba – zaskoczył mnie niesamowicie.

Dałam mu karteczkę z wytycznymi od lekarza. Ojciec zniknął w głębi domu. Nie było go jakiś kwadrans. Wrócił, usiadł naprzeciw mnie. Czekałam aż się odezwie. Bałam się, że nic nie zdziałał. Przymknęłam powieki i modliłam się, chyba pierwszy raz w życiu.

- Za trzy dni, do szpitala zostanie dostarczona nerka – jego bas rozbrzmiał w całym pomieszczeniu.

Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, usiłowałam coś powiedzieć, ale nic nie przechodziło mi przez gardło.

- Nic nie mów. Podziękujesz mi, kiedy indziej – rzekł chłodno.

- Dlaczego mi pomogłeś?- Wydusiłam z siebie.

- Nie dogadujemy się, kłócimy, ale nadal jesteś moją córką. Wiem, że to Louis potrzebuje przeszczepu i wiem też, że łączy was coś więcej. Nie jestem potworem wbrew temu, co myślisz – odrzekł i dopił swój trunek.

- Dzięki… tato – podziękowałam cicho i wyszłam.

Przed bramą odetchnęłam z ulgą. Teraz będzie już tylko lepiej. Od razu pojechałam do kliniki. Spotkałam się z chłopakami i Ines. Wiadomość, którą im obwieściłam sprawiła, że każdemu z nich kamień spadł z serca. Tylko Nessie wiedziała ile kosztowało mnie załatwienie przeszczepu. Nie chciałam żeby ktokolwiek oprócz niej znał tę historię. Najważniejsze, że Louis wyzdrowieje. Harry, Niall, Liam i Zayn przytulili mnie po kolei. Kilka minut później zauważyłam coś dziwnego. Ines i Hazza usiedli obok siebie i chwycili się za dłonie.

- Czy ja coś przegapiłam?- Patrzyłam na nich jak na wariatów.

- No powiedzmy… - odezwała się dziewczyna.

- Byłaś cały czas zestresowana, zmęczona i smutna. Nie chcieliśmy zawracać ci głowy – dodał Harry.

-Swoją drogą myśleliśmy, że zauważyłaś – zaśmiała się Ness.

- Długo już jesteście razem?

- Jakieś dwa tygodnie – wyznała przyjaciółka.

- Jezu… Strasznie was przepraszam – objęłam oboje.- Byłam tak skupiona na sobie i Louisie, że nic nie zauważyłam… Co ze mnie za przyjaciółka. Bardzo się cieszę oczywiście – uśmiechnęłam się.

- Przestań, nie ma, o czym mówić – machnął ręką Harry.- Najważniejsze jest to żeby, Tommo wyzdrowiał.

- Nie powinnam była myśleć tylko o sobie.

- Spokojnie. Myślałaś o nim. Nam też zależy na jego zdrowiu. Wracajmy do domu, lekarz już nie pozwoli nam do niego wejść, a ty musisz odpocząć – Liam objął mnie ramieniem i opuściliśmy szpital.

               W domu, położyli mnie w pokoju Tomlinsona. Zanurzyłam twarz w miękkiej poduszce, zaciągnęłam się zapachem chłopaka. Bardzo za nim tęskniłam, ale to, co zrobił nadal mnie bolało. Po operacji chciałabym wszystko z nim wyjaśnić, ale nie wiem czy damy radę się dogadać.

___________________________________________________________

Witajcie! <3
Wyjaśnił się stan Louisa. Nie będę zdradzać szczegółów. Po prostu czekajcie na rozwój wydarzeń.
Myślicie, że Abby w końcu pogodzi się z chłopakami?
Miejmy nadzieję, że rozdział Wam się całościowo spodoba.
Całuję Was gorąco ! <3